Havalimanında çalışırken, sabahları kahvaltımız, akşamları beş çayımız, geceleri de film eşliğinde cipslerimiz eksik olmuyordu. Her vardiyamızda ayrı bir heyecan vardı. Sabahları erken kalkmak zor olsa havalimanına girdikten sonra zaman hızlı geçiyordu. Sabah vardiyalarında kahvaltılarımızı mutlaka yapıyorduk. Akşam vardiyalarına geldiğimizde genelde acıkmaya başlıyor; aldığımız kek ve bisküvilerle çay veya kahve molası veriyorduk. Gece vardiyalarında uçuş olmadığı için rahattık. Eğer seferlerde bir aksama yoksa iki filmi rahatlıkla izleyebiliyorduk.
Vardiyalı çalışma sisteminde kendimize ait bir düzen oluşturmuştuk. Günlerimiz bu düzen içerisinde çalışarak daha güzel geçiyordu. Yolcularla konuşmak, onların işlemlerini yapmak, sohbet etmek, ülkeleri hakkında konuşmak, çoğu kez Türkiye’den bahsetmek… Bekleme süresi 8 saatten fazla olan ve ülkeye giriş yapan transfer yolcular genellikle vakitleri kısıtlı olduğu için İstanbul’da nasıl vakit geçirebilecekleri konusunda bize danışıyordu. Bizler de paylaştığımız turistik yol haritalarıyla, onlara gidilebilecek yerleri gösteriyor, gitmek için tercih ettikleri yerlerde yiyebilecekleri yemekleri öneriyorduk.
Aynı şey otele yönlendirdiğimiz transfer yolcular için de geçerliydi. Yolcuları gönderdiğimiz otellerin semtlerine göre gezilebilecek tarihi yerler ile ilgili küçük bir program hazırlıyorduk. Eğer otel Sultanahmet ve Aksaray tarafındaysa, gün içerisinde müzelere, gece de Taksim’e gitmelerini; eğer otel havalimanı yakınlarındaysa Florya’da sahil kenarına ya da İstanbul Akvaryum’a gitmelerini öneriyorduk. Bu küçük programlarımız yolcuların tercihine göre değişiyordu. Çünkü İstanbul’da transfer olarak kalacağını bilen yolcular, İstanbul’da görülmesi gereken yerleri zaten biliyor ve bizlere de bu yerler hakkında sorular soruyordu.
Çoğu yolcu İstanbul’u seviyor ve bize teşekkür etmeden bir sonraki transfer uçuşuna gitmiyordu. Onları seviyorduk; çünkü yaptıkları kısa yolculuklar sonrasında havalimanına tekrar geldiklerinde aynı dakikaları tekrarladığımız; bir selam vermeden ve teşekkür etmeden gitmeyen insanlardı. Çıktıkları bu yolculukta birkaç dakika da olsa onların hayatlarında yer alabildiğimiz için seviniyorduk. Ve çoğunun bizi hatırladığını ve asla unutmayacağını da biliyorduk.
Bir Cevap Yazın