Gülaçtı Şen

30 Ocak 2018 tarihinde Amerika’da San Diego’da bulunan USS Midway Müzesi’ni ziyaret etmek, hayatımın en güzel deneyimlerimden biriydi. Kaliforniya eyaletine ilk gelişimde yaşadığım deneyimlerden en önemlisi, hem gece hem de gündüz görme imkanı bulduğum, büyüklüğü ile başımı döndüren USS Midway uçak gemisiydi. Gecenin karanlık sularında ay ışığının altında yatan, bedenindeki koyu mavi ışıklarla canlanan, fokların konuşmasına eşlik eden ve rüzgarın hızını kesen Midway, gündüz gözüyle gördüğümde de geçmişi ile tanıştığım, tarihini öğrendiğim önemli bir müzeydi.

CV – 41 USS Midway, 1945 – 1992 yılları arasında Amerika’nın en uzun hizmet veren savaş gemisiydi. Savaş yıllarında sayıları artan helikopterler ve uçaklar ile  uçak gemisi olarak adlandırılmış, 2004 yılında bir müze olarak ziyarete açılmış ve Amerika’nın yaşayan özgürlük sembollerinden biri olmuştur.

UUS Midway uçak gemisi, kapanış saatine kadar yaklaşık üç saatte, tüm bölümlerini adım adım gezdiğim ve içerisindeki tüm uçakları tek tek incelediğim, fotoğraflarını çektiğim bir yerdi. Her dakikasında uzun uzun düşündüğüm, hayaller kurduğum ve hayatımın önemini kavradığım bu yer, benim için de bir sembol oldu. Çok yürüdüğüm, hiç durmadığım, yorgunluğuma direnirken okyanusu seyre daldığım, etkisini yitiren güneşin ışığında, rüzgarın savurduğu düşüncelerimi toparlamaya çalışırken en büyük huzuru bulduğum bir sembol… Ama müzenin kapanış saatiyle birlikte üzülmüştüm. Güneş o kadar güzeldi ki, gemiden indiğimde sanki her şey yok olacak gibiydi. Yaşadığım huzur ve mutluluğun bitmesini istemiyordum. Neyse ki mutluluğumun devam edebileceği bir yer daha bulmuştum.

Müzenin kapanmasının ardından uçak gemisinin hemen yanındaki “The Kiss” heykelini ziyaret ettim. Heykelin etkileyici hikayesi miydi hüznümün sebebi, yoksa gökyüzündeki renklerin dansı mıydı, bilmiyorum. Ama hayatımdaki en ilginç, en şaşırtıcı gün batımını yaşamıştım.

Öncelikle heykelin hikayesiyle geçmişe yolculuk yapmıştım. Hikaye şöyleydi: 1945 yılında Vj-day kutlamaları sırasında, gemiden inen bir denizci, karşısına çıkan ilk hemşireyi kucaklamış ve öpmüştür. Bu öpüşme sahnesi de Times Square’de ünlü fotoğrafçı Alfred Eisendtaedt tarafından çekilmiş ve savaşın sembolü olmuştur. “The Kiss” İkinci Dünya Savaşı’nın sembolü olan bir denizcinin ve hemşirenin öpüşme fotoğrafının heykeli olarak San Diego sahilinde yerini almıştır.

Sonrasında kendi geçmişim ve geleceğim arasında yol almıştım. Geçmişi düşünürken, okyanusa karşı güneşin batışını izlemek, yaşamımda bir gün daha sonlanırken, San Diego’da olmak, şehrin sessizliğini yaşamak, görülmesi gereken yerleri ziyaret etmek, aklımda ve hayallerimde yeni ufuklar açmıştı. Daha önce hiç bilmediğim bir yerde, tanıdıklarımdan uzakta hiç tanımadığım insanlar arasında, başka bir dünyada gibiymişim gibi, kendimle başbaşa kalıp, kendimi dinlemiştim. Hayalini hiç kurmadığım anları yaşarken, hayatın sürprizlerle dolu olduğunu görmüş, varlığına şükrettiğim birçok şeyin sonsuzluğunu kabul etmiştim.

San Diego’da olmak mıydı beni huzurlu ve dingin yapan, yapmam gereken çok şeyin olduğunu hatırlatan USS Midway Müzesi miydi, bilmiyorum. Midway, insanları şaşırtacak kadar muhteşem bir müzeydi; ama bir şeylere şaşırmamam gerektiğini öğretmişti hayat… Düşüncelerimi ve duygularımı yönetebileceğimi de Midway’de öğrenmiştim.

USS Midway Müzesi’ni ziyaret ettikten dört saat sonra rahatsızlanmaya başlamıştım. Aniden ameliyat olmuş, onbeş gün hastanede tedavi görmüştüm. Bu zorlu süreçte hafızamda olan, gözümün önüne gelen tek an, USS Midway Müzesi’nde olduğum zamanlardı. Çok yorulduğum bir günün sonunda gemiden sarkıp gözlerimi okyanusa diktiğim ve güneşin ışığında bankta oturduğum dakikalar… Okyanusun üzerinde tenime vuran güneş, güneşin batışıyla üzerime çöken sessizlik, sanırım öleceğimi düşündüren huzurun kendisi olmuştu. Sanki yaşamımdaki en huzurlu, en sakin son günümü yaşamıştım ve artık ölebilirdim.