“İnsan karmaşa içinde olmakla başlamalıdır” der Virginia Woolf. Bu karmaşanın aslında hep var olduğunu ve her dakikamızın da bir şeylerin başlangıcı olduğunu hatırlatır gibi… Bilemediklerimiz, tahmin edemediklerimiz, çözemediklerimiz… Tüm bunların belirsizliği de hayatımızdaki en heyecanlı, en can alıcı şey olur. Bizi ayakta tutan, nefes almamızı sağlayan, olgunlaştıran… Şimdi satırlar birer birer sıralanırken neler yazacağımı bilemememin belirsizliği içindeyim. Bunun iyi bir başlangıç olduğunu biliyorum ve biliyorum ki, yazacağım her satırın farklı bir anlamı var. Yaşanan her anın, yapılan her konuşmanın, her bakışmanın…
Anlatmadıklarım da var, daha doğrusu anlatamadıklarım. Mesela ölülerin üzerinden geçerek ülkesini terk eden ya da ülkesindeki savaşın bitmesini çaresizce havalimanında bekleyen insanlardan söz etmedim. Kış gecelerinde havalimanına sığınan kimsesizlerden de. Sabahın beşinde havalimanı kapısına park edilen beyaz arabada, sıcak simitlerini satan simitçiden ve onun bizden daha fazla para kazandığını düşündüğümüzden… Sayesinde belki 100 belki de daha fazla film izlediğim Cankut Çövener ve gece vardiyalarında uzun sohbetlerle bize eşlik eden Büşra Ercan gibi dostlarımdan, Elif Yangöz ve Hakan Demirci’den bahsetmedim. Aynı yerde yıllarca çalışıp, hayatımı birleştirdiğim çok sevgili eşim İsmail Gökhan Şen’den de… İçimde bir yerlerde saklayıp yaşayacağım, aklıma her geldiğinde biraz tebessüm ve biraz hüzün ile anımsayacağım birçok kişiden bahsetmedim.
Parayla her şeyi satın alabileceğini sanan; ülkesinin siyasetinden, savaşından, ekonomisinden ve sanatından yararlanarak kendini kanıtlamaya çalışan insanlardan… Egolarını dizginleyemeyen politikacılardan, onların duruşlarından ve bakışlarından söz etmedim. Freud haklıydı, insan akılcı ve planlayıcı olan egonun hâkimiyetini kaybedince, zihinsel sorun ve hastalıklarla karşılaşırdı. Ve Aziz Sancar doğru söylüyordu: “Gözünüzü seveyim politika yapmayın, onu yapanlar var; çok çalışın.”
GÜLAÇTI FINDIK
Atatürk Havalimanı, İstanbul, 2016
Bir Cevap Yazın